Τον απολογισμό του κάνει ένας νεαρός Έλληνας στο μπλογκ του για τα τρία χρόνια που κλείνει στο εξωτερικό. Όπως γράφει ο Στέφανος Λίβος στο μπλογκ του, στα 26 του αποφάσισε να γίνει οικονομικός μετανάστης, "έχοντας όμως καταλάβει πλέον ότι τα μόνα πράγματα που θέλω να κάνω είναι να μαγειρεύω, να φωτογραφίζω και να γράφω", όπως λέει.

Με αφορμή λοιπόν τα τρία χρόνια στο εξωτερικό, έγραψε ένα κείμενο-απολογισμό, και συνάμα εξομολόγηση με πράγματα που ελάχιστοι ξέρουν για εκείνον.

"Πήρα την απόφαση να φύγω όταν άρχισα να λυπάμαι τον εαυτό μου", αναφέρει ενώ φτάνοντας στην Αγγλία ξεκίνησε να εργάζεται ως support worker. 

"Μια μείξη νοσοκόμου, εργοθεραπευτή και ψυχολόγου. Τα καθήκοντα πολλά, από το να αλλάζεις πάνες σε ηλικιωμένους με αυτισμό μέχρι να τους πηγαίνεις για bowling. Δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι θα έκανα κάτι τέτοιο. Το έκανα όμως. Και το έκανα αδιαμαρτύρητα. Κανείς από τους φίλους μου δεν ήξερε όλη την αλήθεια. Tη μαθαίνουν τώρα. Ήξερα ότι θα ακουγόταν περίεργο ότι έγινα μετανάστης για να αλλάζω πάνες", αναφέρει χαρακτηριστικά.

"Έμενα σε ένα δωμάτιο που ήταν μικρότερο κι από το χωλ που είχα στο φοιτητικό μου διαμέρισμα. Είχα βάλει σκοπό να φύγω από το Bournemouth και γι’ αυτό δεν έκανα παρέες. Επί 9 μήνες ήμουν δουλειά-σπίτι, σπίτι-δουλειά. Βρήκα την ευκαιρία να δουλέψω τα γραπτά μου και να εκδώσω δωρεάν μια συλλογή διηγημάτων και το μυθιστόρημά μου. Με τα λεφτά που έβγαζα, έδωσα το τελευταίο για μετάφραση και το δημοσίευσα και στα Αγγλικά, στο Amazon", προσθέτει, και συμπληρώνει "Μπορεί καθημερινά να άλλαζα πάνες σε έναν 60χρονο παππού, αλλά έκανα το όνειρό μου πραγματικότητα, δημοσίευα τα κείμενά μου και είχαν ανταπόκριση. Το μεγαλύτερο παράδοξο που βίωσα ποτέ. Ήταν η πρώτη φορά στην ζωή μου όμως που ήμουν τόσο προσηλωμένος σε κάτι".

...." Έγιναν πολλά αυτά τα τρία χρόνια. Ταξίδεψα στο Λουξεμβούργο, στην Αυστρία, στην Ιταλία, στη Γερμανία, στη Νορβηγία, στην Αργεντινή, στη Γη του Πυρός. Όλα τα ενδοευρωπαϊκά ταξίδια σε φίλους, με εισιτήρια low budget". 

"Οι περισσότεροι φίλοι μου νομίζουν ότι τους κοροϊδεύω. ‘Οπως και οι περισσότεροι στην Ελλάδα, νομίζουν ότι, επειδή μένεις στην Αγγλία, ζεις όπως οι χαρακτήρες του Παπακαλιάτη. Καμία σχέση όμως. Οι Έλληνες του Λονδίνου είναι χιλιάδες. Πολλοί εργάζονται σε τράπεζες, σε πολυεθνικές, σε εταιρείες ΙΤ. Βγάζουν καλά λεφτά, αλλά δουλεύουν όλη μέρα. Εγώ δουλεύω φυσιολογικές ώρες, αλλά δε βγάζω ούτε καν τα μισά"...

"Υπάρχουν όμως στ’ αλήθεια οι Ελληνάρες του Λονδίνου. Αυτοί που είναι 10 χρόνια εδώ και μιλάνε ακόμα σπαστά Αγγλικά, που ψωνίζουν μόνο μάρκες, που ντύνονται καλά για να πάνε για καφέ, που κράζουν τη χώρα που τους φιλοξενεί για τα πάντα, που σκέφτονται συνέχεια τις καλοκαιρινές διακοπές στην Ελλάδα, αλλά όποτε επιστρέφουν, το παίζουν κοσμογυρισμένοι και μιλάνε για το Λονδίνο σαν να είναι η Γη της Επαγγελίας....Δεν είμαστε όλοι έτσι. Απλά αυτοί κάνουν περισσότερο θόρυβο και ακούγονται".

Μάλιστα, το κείμενο του Στέφανου Λίβου, έχει κατακλυστεί από σχόλια, με άτομα που ταυτίζονται με εκείνον αλλά και άτομα που του δίνουν κουράγιο.

"Φίλε, τα λόγια σου αντιπροσωπεύουν ολόκληρη τη γενιά μας. Τους δεκάδες χιλιάδες που έφυγαν για μια καλύτερη ζωή, και τελικά η ζωή είναι παρόμοια για την τάξη μας σε όποια χώρα και να πας. Αποφύγαμε τα κακά της Ελλάδας και την ανεργία, αλλά η οριακή επιβίωση και ο αγώνας για την πραγματοποίηση ονείρων συνεχίζεται", του γράφει ο Άγγελος.

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​